“Met elkaar aanpakken naar een gezamenlijk doel” 

Dat zou mijn lijfspreuk kunnen zijn.

Als kind was ik geen meisje-meisje. Altijd buiten, actief bezig, vlotten bouwen en bootje varen. Opgroeiend in Rotterdam, fietsend langs de Maas, groeide het verlangen om te varen. Na het gymnasium koos ik voor de Hogere Zeevaartschool op Terschelling. Een stoere omgeving en veel reizen spraken me erg aan. Aan boord leerde ik om met beperkte middelen en met een klein team problemen op te lossen.

Toch voelde ik dat ik meer te bewijzen had. Ik stapte over naar de wal, behaalde een rechtenstudie en begon mijn carrière bij uitvoeringsinstanties en later bij een gastransport beheerder. Maar telkens weer liep ik vast in de beperkende hiërarchie, de eindeloze regels en een overlegcultuur waarin ik onvoldoende impact kon maken. Elke dag haasten naar werk, haasten naar de BSO, en mezelf afvragen: is dit het nou?

Corona bracht ineens ruimte. Geen woon-werkverkeer, geen gehaast. Het gaf me tijd om na te denken over wat ik écht wilde. Langzaam begon ik te beseffen dat ik niet leefde zoals ik wilde. Het boek “The Code of the Extraordinary Mind en trainingen op het gebied van zelfontwikkeling openden mijn ogen. Waarom laten we ons zo sturen door systemen  en overtuigingen die ons eigenlijk tegenwerken?

Toen ik weer een nieuwe functie had die geen voldoening bracht en mijn dochter vastliep op school, besloot ik het roer in eigen hand te nemen en voor mezelf te beginnen. Geen baas meer, geen vergaderingen die nergens toe leidden. Gewoon doen waar ik blij van word: creatief, gestructureerd en met anderen samenwerken om écht iets te bereiken. Terug naar dat ‘niet lullen, maar poetsen’-gevoel uit mijn Rotterdamse jeugd. Nu maak ik impact op mijn eigen voorwaarden, heb ik tijd om er voor mijn dochter te zijn en help ik anderen om ook meer impact te maken via hun website en bedrijfsproces.